Blog: Als het werk je de baas is…

‘Dag schat, doe voorzichtig en een fijne dag’

Ik kijk in een zonnebril met blauwe glazen. 
Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin. 
Een door het leven getekend gezicht. 
Klein en gedrongen postuur.
In elke zin een grapje verpakt.
Gemoedelijke uitstraling.
Geen haast ook.
Ik krijg een glimlach op m’n gezicht.
Haal dieper adem. Voel me levend. 
Aanwezig. Op slag een goed humeur. 
Zin in de dag. 

Maakt deze opmerking zo’n verschil? Vraag ik me af.
Ik voel me aangeraakt door deze ene zin. Gezien. 
En gekoesterd gek genoeg.
Dat stemt mild. Mild naar mezelf. Een gevoel van vertrouwen.
Misschien raakt ‘doe voorzichtig’ me nog het meest.
Terwijl ik die woorden van mijn moeder nauwelijks kan hebben. Te bezorgd. 
Nu is dat anders. Fijn dat iemand zich daar ‘druk’ om maakt. ‘Er wordt om me gegeven’.
Al is het in dit geval meer vorm dan inhoud, dat weet ik ook.
Het effect is er. Duidelijk. Voelbaar. En zo simpel.

Dit doet me denken aan de woorden van Virginia Satir:
“Ik geloof dat ik geen groter geschenk kan ontvangen dan door de ander te worden gezien, te worden gehoord, te worden begrepen en aangeraakt. Het grootste geschenk dat ik kan geven is de ander te zien, te horen, te begrijpen, aan te raken. Wanneer dat gebeurt voel ik dat er contact is gelegd.”

Nog een grapje makend stapt hij weer op z’n ladder, de verfkwast nonchalant in z’n hand.
Niet wetend dat hij voor mij het verschil maakt vandaag.
‘Dank je wel, jij ook een fijne dag en val niet van de ladder!’, roep ik hem toe.
‘Nee schat, dat laat ik niet gebeuren (…)’.

En dat op deze dag.
Vandaag is het precies 24 jaar geleden dat ik ‘een rela’ kreeg!
‘s Avonds word ik opnieuw verrast, prachtige bloemen neemt Nick mee.
Ik voel me gezien, geliefd en aangeraakt. Wat een cadeau!

Mijn praktijk

Heb jij behoefte jezelf onder ogen te komen, met alles wat er is – en misschien niet – is?
Het verlangen om met mildheid naar jezelf te kijken en te onderzoeken wat maakt dat je struggelt?
In een ontmoeting de stukken van jezelf aan te kijken, die in de weg zitten en die je misschien liever niet wil zien? Onderzoeken wat je wegstopt, wat jou uitput, wat je opkropt, opspaart of waar je je voor schaamt? En ervaren dat dat niet erg is?
Ieder gedrag is er niet voor niets en ‘ooit wat dit het beste gedrag’.

Dus, wat je vraag ook is, je bent welkom!
Om jouw dynamiek te onderzoeken en aandacht te geven aan dat wat gezien wil worden.
Het gaat niet om goed of fout. Het gaat om alles van jezelf welkom heten. 
Met mildheid. Dan ontstaat er rust en nieuwe ruimte. Acceptatie.

Ik werk of live in mijn praktijkruimte, online, of we ontmoeten elkaar wandelend, in het mooie bos van Beerschoten in De Bilt.

Eveline Tjabbes
06-41178972
www.evelinetjabbes.nl

‘Blijf thuis…!’

Een tijd van vertragen
Een tijd van weinig prikkels
Een tijd van binnen
Een tijd van lente
Een tijd van onzeker
Een tijd van hoe nu verder?
Een tijd van verdieping
Een tijd van afstand
Een tijd van missen
Een tijd van verbinding
Een tijd van dankbaar
Een tijd van verstilling
Een tijd van bang
Een tijd van contrast
Een tijd van wie ben ik?
Een tijd van wat wil ik?
Een tijd van bewust-zijn

We blijven thuis. We komen thuis. Ons thuis van nu. Ons thuis van vroeger. Thuis bij onszelf.

Wat ik tegen kom?
Hoe ik dingen doe – of juist niet doe.
Ik voel me dankbaar dat ik gezond ben en hoe ik woon en leef. Geniet van de ruimte die er in deze tijd voor mij is, ondanks de grote problemen en zorgen in de wereld. Wat er gebeurt is dat ik naast genieten, meteen wil noemen dat de wereld ‘ook in brand staat’, dat er zo veel ongelijkheid is en dat er fundamentele verandering nodig is.
Dat ik dat zie, me dat realiseer en daar op mijn manier aan wil bijdragen.
En dat als ik dat niet noem – er meteen een gevoel van schuld ontstaat.
Ja dat kom ik ook tegen: ‘ik wil wel laten zien dat ik hoe dan ook oog heb voor de ander’.
 
Tegelijkertijd, voor mij, nu, op dit moment, doet het ‘niet moeten’ goed.
De dialoog met mijn eigen moeten valt grotendeels stil. De stem van mijn kritische ik is de mond gesnoerd. Alsof ik me makkelijker overgeef, nu het ‘mag’, omdat het niet anders kan.
Nu de druk uit de buitenwereld deels weg valt.
Ook al zijn er zorgen, diep van binnen voel ik vertrouwen.
Vertrouwen in de essentie. Terwijl mijn invloed beperkt is.
Precies daardoor valt er een last van mijn schouders. Een les in nederigheid.
Het feit dat ik geen invloed heb – of in beperkte mate – geeft een bepaalde rust.
Het leert me opnieuw dat de grootste druk van binnenuit komt. Het moeten in mij.

Ik leef dus meer per dag. Voel verwachting voor het onverwachte. Ik doe meer zonder te denken. In kleine groepjes geef ik yogales in de tuin, spring trampoline als ik zin heb en neem tijd om te mediteren. Ik merk hoe ik ook tot leven kom, terwijl fysiek contact en leefruimte is ingeperkt. Meer tot leven in mij. 
Dus hoe onzeker de toekomst ook is – met het unheimische gevoel wat dat oproept, ben ik dankbaar voor deze tijd van herijken. Dankbaar voor deze spiegel van de ziel.

Wat kom jij tegen?
Heb jij behoefte te onderzoeken ‘wat jij tegenkomt?’ Wat deze tijd bij jou triggert? Wat jouw beweging is en wat jouw levensvragen zijn? Of heb je gewoon behoefte aan wat nabijheid op jouw pad? Je bent van harte welkom: ik loop graag een stukje met je mee…

‘In de spotlights! ’

Al mijn hele leven ken ik het gevoel ‘van iemand in een mooie jurk, die toch aan de zijkant zit en niet gaat dansen….’ (vrij naar Brigit Kaandorp).

Een verlangen te dansen, voluit te leven en het toch niet doen.
Een gevoel van willen vliegen en toch met elastiekjes vast zitten.

‘Waarom zou ik het doen?’ was mijn eerste vraag.

‘Dit heb jij toch niet nodig schat…’ was de eerste opmerking van mijn man.

Dus ja, waarom zou ik ‘ja’ zeggen?
Een commerciële omroep. Een gastvlogger op bezoek.
Zeven uitzendingen op een commercieel kanaal.
Niet perse mijn profiel of doelgroep. Ik zit niet om cliënten verlegen.
Dus ja waarom stem ik in met een commercieel vlog?

Het korte antwoord is: doe ‘es gek! Ik ben doorgaans behoorlijk genuanceerd en bedachtzaam en ook vaak verantwoord.
Het is dus gewoon lekker om iets ‘stoms’ en ‘onlogisch’ en ‘onverantwoords’ te doen. Waarom?
Omdat dat ook bepaalt wie je bent. Wie ik ben.
Dat maakt ook dat jij jij bent en ik ik.

Tegen de stroom in, anders dan anders, iets doen wat men niet achter mij zoekt. Dat heeft me altijd behoorlijk blij gemaakt in het leven.

Een langer antwoord – het echte  antwoord – zit een laag dieper.
Stiekem geniet ik best van ‘in de spotlights’, al heb ik dat van huisuit nooit geleerd. ‘Dat doen wij niet, dat is voor anderen (…)’, waren onuitgesproken codes. Net als ‘niet onnodig risico lopen, doe maar gewoon en geen dikdoenerij…’.
 
Op het moment dat ik voor ‘de spotlights’ kies en ‘JA!’ zeg, moet ik daar van binnen langs. Langs de ongeschreven regels van ons nest, langs een klein meisje dat het graag goed doet, langs een meisje dat niet goed durft en wel graag wil.

Een dure ‘ja’ zou je kunnen zeggen.
Klopt helemaal.
Soms is dat nodig.

Wil je graag delen waar jij van binnen keer op keer langs moet?
Wat jij niet doet en wel graag wil, of wel doet en ook heel spannend vindt?
Je bent welkom in mijn praktijk: www.evelinetjabbes.nl

Als het werk je de baas is…

Wie ben je nog meer dan ‘je werk?’, vroeg ik.blog-touwtjes
Het was stil, heel stil. ‘Ik weet het niet’, zei ze.
En vervolgens ‘wat erg, ik weet het echt niet, ik krijg het benauwd van die vraag’. En zij is niet de enige. Met regelmaat begeleid ik cliënten die ‘de weg kwijt zijn’, geen lol meer hebben in hun werk, niet meer slapen, ‘het’ niet meer weten en vooral: niet meer weten wie zij zelf zijn.
Op een bepaalde manier zijn wij allemaal ook nog kinderen die ‘het’ goed willen maken, trouwe zielen. Trouw aan ons nest van vroeger. Zonder dat we het door hebben zijn we druk doende om opgelopen deuken uit het verleden te herstellen. Natuurlijk vanuit de illusie dat dit ons (alsnog) wat oplevert, dat we eindelijk krijgen waarnaar we zo verlangen. Eindelijk gerechtigheid.
Maar nee, helaas, zo werkt het niet.
Vaak is het juist deze illusie, deze valse hoop, dat we najagen wat ONS zelf diep van binnen niet voedt. We bewegen ons weg van onze eigen weg.
Het is precies daar, waar we de weg naar een burn-out inslaan. En natuurlijk, zonder dat we daar maar iets van door hebben.
We voelen ons totaal ‘onschuldig’ en ook goed in wat we doen. Dit laatste weet ik ook uit eigen ervaring. Ik ken die ervaring van ‘de weg kwijt zijn’. Ik was pas 30 jaar. Moest van mezelf slagen in de advocatuur. Tot ik niet meer sliep. Lijstjes met ‘to do’ hielpen niet meer. Ik was het overzicht kwijt. Een klein stapeltje dossiers maakte me al nerveus. Ik werd opgejaagd door alles wat ‘moest’, was in paniek en wist niet meer waar ik moest beginnen.
En ja, het werk stapelde zich natuurlijk op en zo raakte ik steeds verder van huis. Vast in een brei zonder gevoel van enige regie.
Het proces van inkeer wat toen volgde, was niet fijn, maar wel helend en vooral erg nodig.
Het heeft me doen beseffen hoezeer ik op wilskracht aan het werk was en hoe weinig van binnen uit. Ik was aan het performen en niet aan het leven wie ik was. Van hard werken op zich raak je niet uitgeput, mits wat je er aan energie instopt klopt met wat je er aan voldoening uit haalt.
Als hard werken (stiekem) een ander doel dient en je de (valse) hoop hebt daarmee alsnog ‘oké’, ‘gezien’, ‘geliefd’ en ‘goed’ te zijn, is het oppassen. Een gemis van vroeger kan niet goed gemaakt worden in het heden. Het is een bodemloze put. Je stopt er per definitie teveel in en je krijgt per definitie te weinig terug. Zeker in een omgeving waar kritiek makkelijker wordt gegeven dan een oprecht compliment. Terugschakelen, stil staan bij ’wij JIJ bent’, ‘waarom je eigenlijk doet wat je doet’, ‘wat je het aller allerliefste doet’ en ‘wie je nog meer bent dan werk alleen’, zijn vragen die inzicht, rust en richting geven. Dit proces vraagt inkeer. En soms ook begeleiding. Dit is de weg ‘naar huis’. Je komt thuis bij jezelf en: je wordt in ieder geval weer de baas over je werk!
Blog naar aanleiding van een interview in het Advocatenblad (d.d. nov. jl.)

‘Geef mij nu je angst….’


geen angst geen stress

….is misschien wel de belangrijkste boodschap die kantoren al die ambitieuze, gedreven en super committed medewerkers zouden moeten meegeven. Geen fouten willen maken – of liever van zichzelf mogen maken – angst niet goed genoeg te zijn en daardoor keihard werken, perfectionistisch, nooit nee zeggen, altijd beschikbaar en bereikbaar zijn, brengt je heel ver. Maarrrr…kan je ook ver van huis brengen (…). Een grote valkuil voor jezelf dus.

 Het was een voorrecht om vorige week aan dit thema te werken met een groep jonge ‘Zuid-Assers’, waarbij ‘de andere kant’ van de glanzende medaille centraal stond. De keerzijde van de gave, uitdagende en mooie baan. De kant waar we liever niet naar kijken. En de kant waar we wel naar moeten kijken. Sterker nog: verplicht zijn om naar te kijken. Zeker als ik naar mijn eigen praktijk kijk. Het percentage cliënten met (beginnende) burn out klachten is de laatste jaren enorm gestegen. Wat betekent dit? Is het op de lange termijn houdbaar wat kantoren verwachten? En daarnaast ‘wat verwachten we eigenlijk van onszelf’? Het lijkt alsof ‘mogen leren’ – en dus fouten maken – niet meer van deze tijd is. Terwijl juist daar de winst zit weten we uit ervaring. Als je fouten durft te maken neem je risico. En risico nemen is ‘uit de comfort’, iets uitproberen en jezelf uitdagen iets anders dan anders te doen. Deze houding is geënt op vertrouwen, geen fouten willen maken is gebaseerd op angst. 
 Wat goed dat dit advocatenkantoor het thema vitaliteit versus druk/stress op de agenda zet. Hiermee verdwijnt het niet – dat hoeft ook niet, want is OOK de charme van de baan – maar krijgt het thema wel plek en maak je mensen bewust van hun eigen verantwoordelijkheid. Mensen moeten toch echt ZELF ‘het symbolische glas’ af en toe neerzetten.

Dat doet namelijk niemand voor je en zeker kantoor niet. Het gaat erom in eerste instantie verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen, naast de verantwoordelijkheid die je hebt voor kantoor. Alleen JIJ kan je eigen grenzen bepalen en voelen hoe het met je is en wat je nodig hebt om goed in je vel te zitten en steeds voldoende op te laden. Het resultaat? Mensen voelen zich minder alleen (en weten ‘ik ben niet de enige…’), het taboe gaat eraf en stress/druk wordt bespreekbaar (iedereen vecht met balans, dat is geen teken van zwakte). Je stimuleert eigen verantwoordelijkheid en creëert een sfeer waarin mensen zich kwetsbaarder gaan opstellen en dus: minder lang doormodderen, eerder hulp vragen en grenzen aangeven als dat nodig is. Kortom, in plaats van een ‘angst gedreven cultuur’, waarin presteren en bang om te falen regeert, creëer je een cultuur van vertrouwen, waarin mensen werkelijk kunnen groeien. Angst werkt nu eenmaal niet op de lange termijn.
Dus: geef mij nu je angst… je krijgt er (een) hoop (minder stress) voor terug!
Hopelijk doet goed voorbeeld goed volgen in advocatenland (…).

De prijs van perfectie…

imagesKeer op keer verbaas ik me erover hoezeer we allemaal druk zijn – ikzelf incluis – met het buiten ons houden van kwetsbaarheid. We vermannen ons, willen onszelf niet laten kennen, vragen ons bij alles af ‘wat de ander daar wel niet van zal denken…’. We willen graag alleen ‘de goede versie’ van onszelf laten zien. Dat is wat we doen. Wat we vergeten, is dat de prijs hiervan heel hoog is. In het streven naar perfectie, sluiten we een wezenlijk stuk van onszelf buiten. Als we kijken naar ons diepere streven, ons WERKELIJKE doel in het leven, heeft dat allemaal te maken met – sterker nog… kan dat er pas zijn – als we kwetsbaar durven zijn. Als ik mijn cliënten vraag waarom ze gekomen zijn, heeft dit bijna altijd te maken met het verlangen weer te weten wie ‘zij werkelijk zijn’. Het verlangen naar ‘echt contact’ en ‘oprechte verbinding’. Verbinding in eerste instantie met zichzelf en het verlangen te voelen en te voeden wie zij ten diepste zijn [lees:…wie zij nog meer zijn dan ‘de perfecte’ versie…]. Door de hectiek van het leven en alle verwachtingen om ons heen, raken we makkelijk ‘de weg naar huis’ kwijt. De weg naar ons ‘thuis’. En…je raadt het al: dit ‘thuis’ is niet alleen een huis voor ons ‘perfecte ik’… Ik vind het ontroerend en heel dankbaar werk om mensen te mogen zien en begeleiden in dit proces. Het proces naar binnen, naar ons eigen ‘thuis’. Naar wie wij werkelijk zijn. Met alle gaven en ook de opgaven, die horen daar als vanzelf bij. Keer op keer ben ik verrast hoe dit proces – hoe hobbelig de weg van kwetsbaarheid ook is – altijd leidt tot persoonlijke kracht en tot meer glans in het leven. Ik sluit af met de toepasselijke woorden van het mooie gedicht van Virginia Satir: “Ik geloof dat ik geen groter geschenk kan ontvangen dan door de ander te worden gezien, te worden gehoord, te worden begrepen en aangeraakt. Het grootste geschenk dat ik kan geven is de ander te zien, te horen, te begrijpen, aan te raken. Wanneer dat gebeurt voel ik dat er contact is gelegd.”
Dit is precies zoals het voor mij voelt. De prijs van perfectie is het ontberen van werkelijk contact. En dat is wel een erg hoge prijs.
Dus: moedig elkaar aan om ook ‘de slechte’ versie van jezelf te laten zien en ga voor de parel in de oester. Ik doe graag mee …

‘Goed voor jezelf zorgen hoor!’

18bca8_942bdb44d1314b669e7206553ca83204.jpg_srz_590_395_85_22_0.50_1.20_0…zei mijn Thaise masseuse met een serieus gezicht.

Ik was lang niet geweest, had het te druk en geen tijd om te komen.
En ze ging nog even door: ‘je weet alleen ZELF wat je wil en wat je voelt.
Dus kan je ook alleen ZELF goed voor jezelf zorgen….’.

Ja dat is heel waar, realiseer ik me.
Al liggend gonzen haar woorden na. Wat is dat toch dat je diep van binnen wel weet wat je wil, waar je behoefte aan hebt en waar je naar verlangt (….ik wilde al heel lang naar haar toe!) en dat het dan toch zo moeilijk is om het te DOEN?
Terwijl we allemaal oneliners kennen als ‘je kan er alleen echt voor een ander zijn als je er echt bent voor jezelf …’, of ‘wat je zelf niet hebt, kan je een ander ook niet geven’. Allemaal waar.

En toch…jezelf daadwerkelijk voeden, met wat heilzaam is voor JOU, valt niet altijd mee.

Ik besef hoe dit voor mij te maken heeft met mijn familiegeschiedenis, met het systeem waar ik uit voortkom. ‘Zorgen voor’ (de ander) was nou eenmaal meer ‘zoals het hoorde…’, dan goed zorgen voor jezelf.
Dat laatste was al gauw egoïstisch. Tenminste dat is wat ik er onbewust van heb gemaakt.

Ik begrijp opeens waarom ik me altijd een beetje schaam als ik zeg ‘nee, dan kan ik niet, ik ga namelijk naar Gina…’. Sterker nog, dat laatste zeg ik er liever niet bij…
Ik realiseer me hoe MOOI het is hoe in haar cultuur hierop geen gêne rust en ‘het goed voor jezelf zorgen’ een wijsheid is die van vrouw op vrouw wordt overgedragen. Gina vertelt hoe zij dit leerde van haar oma.

Opgeladen en verkwikt stap ik in de auto. Vastbesloten om niet meer zo lang te wachten om weer te gaan. Sterker nog, ik ga volgende week weer!

‘Help! Niet burn-out door werk, maar door mij-zelf!’

youarenotokZe is mooi. Modieus gekleed. Sympathiek ook. Op het eerste gezicht alles mee. Succesvol in haar werk. En toch…Niet HAPPY.

Heel moe, geen energie, niet blij. En ook bang. Verschrikt wild, zoals ze het zelf noemt.

Opgejaagd door wat VOLGENS HAAR allemaal moet. Waar ze volgens ZICHZELF aan moet voldoen. Altijd druk in haar hoofd over wat nog beter kan. Had gekund. En steeds …de angst. De altijd aanwezige angst dat ze het niet kan. Dat het niet goed is wat ze doet. Niet goed genoeg. Dat er KRITIEK komt.

En boos. Boos op zichzelf. Waarom laat ze niet los, zegt ze geen NEE als het moet, accepteert ze niet wat er is? Is ze niet tevreden dat ze doet wat ze kan?
Hoe oud moet je worden? ‘Ik lijk wel een kind’…zegt ze boos.

Ja, en dat is de spijker op z’n kop.

‘Dat klopt’, zeg ik.
Ergens zijn we (ook) nog kind. Zijn we in bepaalde ervaringen blijven hangen en als een kind – in het hier en nu – nog steeds op zoek een oude wond te helen. Een pleister op gemiste aandacht, of een pleister voor het altijd maar je best doen (in de hoop dat dat – nu wel – wordt gezien), of een pleister op de angst dat je NIET OKE bent, dat je er niet bij hoort.
Omdat we zo druk zijn ‘vanuit de ogen van de ander’ te leven, vergeten we onszelf. En… als je het contact met jezelf verliest, verlies je jezelf in de wereld. En dat voelt leeg. En alleen. En heel verdrietig.

‘Wat moet ik dan doen?’, vraagt ze met betraande ogen.
‘Niet zo veel’, zeg ik. ‘Misschien meer NIET doen…; jezelf ont-moeten’.

‘Hoe zou dat zijn?’, vraag ik.

‘Ehhh, spannend, eng …en ik wil het ook. Ik wil mijzelf heel graag ont-moeten, al weet ik nog niet hoe…’, zegt ze.

‘Dat hoeft ook niet, dat komt vanzelf. Door trouw te zijn aan jouw eigen pad. En…ik loop graag een stukje met je mee’, zeg ik.

‘Dat is fijn’, zegt ze.