Ze is mooi. Modieus gekleed. Sympathiek ook. Op het eerste gezicht alles mee. Succesvol in haar werk. En toch…Niet HAPPY.
Heel moe, geen energie, niet blij. En ook bang. Verschrikt wild, zoals ze het zelf noemt.
Opgejaagd door wat VOLGENS HAAR allemaal moet. Waar ze volgens ZICHZELF aan moet voldoen. Altijd druk in haar hoofd over wat nog beter kan. Had gekund. En steeds …de angst. De altijd aanwezige angst dat ze het niet kan. Dat het niet goed is wat ze doet. Niet goed genoeg. Dat er KRITIEK komt.
En boos. Boos op zichzelf. Waarom laat ze niet los, zegt ze geen NEE als het moet, accepteert ze niet wat er is? Is ze niet tevreden dat ze doet wat ze kan?
Hoe oud moet je worden? ‘Ik lijk wel een kind’…zegt ze boos.
Ja, en dat is de spijker op z’n kop.
‘Dat klopt’, zeg ik.
Ergens zijn we (ook) nog kind. Zijn we in bepaalde ervaringen blijven hangen en als een kind – in het hier en nu – nog steeds op zoek een oude wond te helen. Een pleister op gemiste aandacht, of een pleister voor het altijd maar je best doen (in de hoop dat dat – nu wel – wordt gezien), of een pleister op de angst dat je NIET OKE bent, dat je er niet bij hoort.
Omdat we zo druk zijn ‘vanuit de ogen van de ander’ te leven, vergeten we onszelf. En… als je het contact met jezelf verliest, verlies je jezelf in de wereld. En dat voelt leeg. En alleen. En heel verdrietig.
‘Wat moet ik dan doen?’, vraagt ze met betraande ogen.
‘Niet zo veel’, zeg ik. ‘Misschien meer NIET doen…; jezelf ont-moeten’.
‘Hoe zou dat zijn?’, vraag ik.
‘Ehhh, spannend, eng …en ik wil het ook. Ik wil mijzelf heel graag ont-moeten, al weet ik nog niet hoe…’, zegt ze.
‘Dat hoeft ook niet, dat komt vanzelf. Door trouw te zijn aan jouw eigen pad. En…ik loop graag een stukje met je mee’, zeg ik.
‘Dat is fijn’, zegt ze.