Een tijd van vertragen
Een tijd van weinig prikkels
Een tijd van binnen
Een tijd van lente
Een tijd van onzeker
Een tijd van hoe nu verder?
Een tijd van verdieping
Een tijd van afstand
Een tijd van missen
Een tijd van verbinding
Een tijd van dankbaar
Een tijd van verstilling
Een tijd van bang
Een tijd van contrast
Een tijd van wie ben ik?
Een tijd van wat wil ik?
Een tijd van bewust-zijn
We blijven thuis. We komen thuis. Ons thuis van nu. Ons thuis van vroeger. Thuis bij onszelf.
Wat ik tegen kom?
Hoe ik dingen doe – of juist niet doe.
Ik voel me dankbaar dat ik gezond ben en hoe ik woon en leef. Geniet van de ruimte die er in deze tijd voor mij is, ondanks de grote problemen en zorgen in de wereld. Wat er gebeurt is dat ik naast genieten, meteen wil noemen dat de wereld ‘ook in brand staat’, dat er zo veel ongelijkheid is en dat er fundamentele verandering nodig is.
Dat ik dat zie, me dat realiseer en daar op mijn manier aan wil bijdragen.
En dat als ik dat niet noem – er meteen een gevoel van schuld ontstaat.
Ja dat kom ik ook tegen: ‘ik wil wel laten zien dat ik hoe dan ook oog heb voor de ander’.
Tegelijkertijd, voor mij, nu, op dit moment, doet het ‘niet moeten’ goed.
De dialoog met mijn eigen moeten valt grotendeels stil. De stem van mijn kritische ik is de mond gesnoerd. Alsof ik me makkelijker overgeef, nu het ‘mag’, omdat het niet anders kan.
Nu de druk uit de buitenwereld deels weg valt.
Ook al zijn er zorgen, diep van binnen voel ik vertrouwen.
Vertrouwen in de essentie. Terwijl mijn invloed beperkt is.
Precies daardoor valt er een last van mijn schouders. Een les in nederigheid.
Het feit dat ik geen invloed heb – of in beperkte mate – geeft een bepaalde rust.
Het leert me opnieuw dat de grootste druk van binnenuit komt. Het moeten in mij.
Ik leef dus meer per dag. Voel verwachting voor het onverwachte. Ik doe meer zonder te denken. In kleine groepjes geef ik yogales in de tuin, spring trampoline als ik zin heb en neem tijd om te mediteren. Ik merk hoe ik ook tot leven kom, terwijl fysiek contact en leefruimte is ingeperkt. Meer tot leven in mij.
Dus hoe onzeker de toekomst ook is – met het unheimische gevoel wat dat oproept, ben ik dankbaar voor deze tijd van herijken. Dankbaar voor deze spiegel van de ziel.
Wat kom jij tegen?
Heb jij behoefte te onderzoeken ‘wat jij tegenkomt?’ Wat deze tijd bij jou triggert? Wat jouw beweging is en wat jouw levensvragen zijn? Of heb je gewoon behoefte aan wat nabijheid op jouw pad? Je bent van harte welkom: ik loop graag een stukje met je mee…